“Houston, we have a problem”, fai broma un dos técnicos apostados ao final da sala. O conto leva unhas cantas risas afogadas como resposta. A presentación non xuta e a mestra de cerimonias fai varios comentarios para esquivar ese sempre incómodo momento. Xa ven, ata a NASA ten problemas cos malditos vídeos do PowerPoint. Na pantalla conxelada vese unha diapositiva que reza ‘Ignite the Night’ (acende a noite), que é o nome do alboroto en cuestión. Trátase dun dos birlos que a axencia estadounidense organiza dentro dun plan para cazar novas ideas. Unha especie de ‘Got Talent’ para startups. A finalidade desta iniciativa non é outra que detectar emprendedores que teñan algo entre mans que sexa útil para axudar en novas misións espaciais.
“O que queremos é atopar tecnoloxías desenvolvidas para solucionar problemas na Terra que tamén sirvan para a exploración espacial”, comenta Kira A. Blackwell, a persoa á fronte desta iniciativa de NASA iTech, a división que aglutina todas estas cacerías de talento. “Temos retos por diante como a volta á Lúa ou a chegada a Marte”, recorda antes de que dean comezo as charlas. Neste caso, a cita organízase no marco do CES das Vegas, que ten un importante espazo reservado para startups de todo o mundo no chamado Eureka Park.
Preséntanse dende solucións médicas ata tecnoloxías para mellorar o adestramento, pasando por empresas que formulan formas para axudar a cultivar noutros planetas. “Hai moita variedade. Moitas das ideas non son propostas de compañías tradicionais do sector aeroespacial, pero teñen potencial para ser desenvolvidas comercialmente para a súa aplicación espacial”, afirma Blackwell.
Un certame de ciencia
No ‘Ignite The Night’ das Vegas destílase certo aroma a certame de ciencia escolar, unha estampa da sociedade ianqui que as ficcións de Hollywood se encargaron de gravar a fogo no imaxinario de medio Occidente. Hai quen vén a pelo e quen trae un pequeno prototipo da súa idea para mostrar.
Non tardan en formarse rodas de asistentes en torno aos relatores. Mentres uns preparan unha breve demostración do seu produto, outros repasan en alto, camiñando en círculos e falando sós, o seu ‘speech’. Mesmo hai quen disfrazou o seu equipo con vestimenta de pseudomecánicos da NASA para dar un golpe de efecto. Como nese capítulo dos ‘Os Simpson’ no que Lisa agarra un mosqueo tremendo porque unha banda dun instituto rival utiliza efectos lumínicos para pechar a súa interpretación de ‘Barras e estrelas’. “Trátase de que se fixen en ti, enganchalos dalgún xeito”, comenta unha das rapazas de RE:3D enfundada nun mergullador negro rematado, entre outras, con bandeiras de Estados Unidos nas mangas.
O que trae esta compañía orixinaria de Texas é a súa tecnoloxía de impresión 3D modular, que bautizaron como Gigabot 3D Printer. “A particularidade é que, ademais de ser unha solución alcanzable, o dispositivo ten un marco modular”, explica Samantha Snabes, fundadora da firma, durante a súa quenda de tres minutos de exposición ante uns 200 asistentes. Iso permítelles unha infraestrutura doada de transportar para “imprimir obxectos a escala humana” con filamento de plástico ou de forma granular en calquera lugar.
Este encontro é parte dunha sorte de rolda clasificatoria. Repítense varias citas similares ao longo do curso en varios puntos da xeografía estadounidense. Chicago, Tampa, San Francisco, Austin, Colorado Springs ou Kansas City son algunhas das cidades que albergarán un dos eventos ‘Ignite the Nigth’. Calquera pode presentarse, aínda que hai unha criba previa. Ao final de cada un destes encontros selecciónanse unha ou varias compañías (dependendo a nómina de contendentes) para pasar á fase definitiva. Unha fase que se compón á súa vez de dúas partes. Na primeira hai un total de 25 empresas de onde sairán, unha vez analizadas polos expertos, unha decena de grandes finalistas. Deste grupo seleccionarase o podio final.
“As que aquí participan son empresas que non están financiadas pola NASA”, matizan durante a presentación. Non hai un premio en efectivo. Este programa, que vai xa pola súa terceira edición, pretende ser tamén unha plataforma de lanzamento para estas compañías.
Biomasa para obrar o milagre
Algunhas, quen sabe, quizais rematen na carteira de participadas desta institución. Os xurados están compostos por enxeñeiros e diferentes mandos da axencia espacial, pero tamén por representantes de industrias aeronáuticas ou fondos de capital risco, o que abre un camiño para engaiolar a investidores privados. “Entre os 70 finalistas destas tres edicións, levantaron máis de 500 millóns de dólares en capital”.
A citada impresora 3D é unha das 10 participantes do encontro ao que asistiu Teknautas. O tempo para convencer o xurado, apostado en primeira liña, é pouco. Tres minutos de exposición, que se complementan cunha rolda final de preguntas. Polo escenario desfila tamén Agritech, que trae baixo o brazo unha solución para utilizar biomasa para capturar dióxido de carbono, producir osíxeno e limpar a auga, o aire e o chan. Esa mesma biomasa pódese empregar para crear “bioprodutos e azucres”. “Podemos axudar a combater o quentamento global aquí na Terra e axudar a cultivar comida en Marte”, afirma.
Un test de patóxenos universal. Esa é a proposta de Aperiomics. En lugar de utilizar un exame dirixido a localizar un microorganismo determinado, o seu desenvolvemento permite identificar calquera entre os descubertos polo home, o que podería aforrar millóns en exames falidos. Outras ideas presentan un sistema capaz de integrar moléculas orgánicas como parte do ‘hardware’ de dispositivos electrónicos, un sistema de carga sen fíos intelixente ou unha interface baseada nos videoxogos que pode ser aplicada ao adestramento de pilotos ou ao manexo de pantallas en ámbitos de gravidade cero.
Hai quen suxire adaptar un invento para enfermos e anciáns, como é o caso de Smardii. Cren que o seu cueiro intelixente, capaz de detectar a posición corporal, a temperatura e analizar os ouriños en tempo real, pode ser moi útil para os astronautas.
Tamén hai quen se preocupa da saúde mental e o malestar xeral dos que viaxan ao espazo exterior. É o caso de Sarah Hill, unha das persoas detrás de Heallium. “Somos unha solución sen medicamentos para a xestión do estrés, podendo reducir a ansiedade e aumentar os sentimentos positivos en tan só catro minutos”, explican. Para iso, utilizan realidade virtual e aumentada así como medidores da actividade cerebral e cardíaca. “É ideal para xestionar o estrés en zonas de confinamento onde dar un paseo polo parque é imposible”.
O mellor: combater o mareo
Non obstante, ningunha destas ideas soou tan ben ao xurado como Otoband, gañadora deste encontro. A idea de Otolith Labs, que ten un desenvolvemento “non farmacéutico” para reducir a cinetose producida polos movementos no espazo e os seus efectos, como mareos ou vómitos. Desenvolveron “un ‘wearable’ biotecnológico” que se está empezando a utilizar nun programa da Forza Aérea de EEUU coñecido como SBIR.
Concretamente, estase a integrar nos cascos que utilizan os pilotos para o seu adestramento, momento “no que moitos poden padecer eses episodios de vertixe”. Otoband, que recibiu o pase para a fase final, está sendo valorado actualmente pola FDA, organismo encargado de supervisar a comercialización de alimentos ou fármacos, para recibir a autorización e ser así o primeiro dispositivo médico contra a vertixe que conta con este permiso.
(Fonte: El Confidencial)