Segundo revela un artigo publicado en ‘Microsystems and Nanoenginerring’, científicos dirixidos por enxeñeiros da Universidade de Tufts, en Boston, Estados Unidos, levaron a cabo esta investigación, que suxire que a plataforma de diagnóstico baseada en fíos podería ser un substrato eficaz para unha nova xeración de dispositivos de diagnóstico implantables e sistemas portátiles intelixentes.
Para iso, os autores utilizaron unha variedade de fíos condutores que se somerxeron nos compostos sensores físicos e químicos e se conectaron a un circuíto electrónico sen cable para crear unha plataforma flexible que empregaron para suturar tecido en ratas, así como in vitro.
Os fíos recolleron datos sobre a saúde do tecido (por exemplo, presión, tensión, deformación e temperatura), niveis de pH e de glicosa, que poden usarse para determinar cousas como se unha ferida se está a curar, se está a xurdir infección ou se a química do corpo está fóra de equilibrio. Os resultados transmítense de forma sen cable a un teléfono celular e un ordenador.
A plataforma tridimensional é capaz de adaptarse a estruturas complexas, tales como órganos, feridas ou implantes ortopédicos. Aínda que se necesitan máis estudos nunha serie de áreas, incluíndo a investigación de biocompatibilidade a longo prazo, os científicos din que os resultados iniciais suxiren a posibilidade de optimizar os tratamentos específicos para cada paciente.
“A capacidade para suturar un dispositivo de diagnóstico baseado en fíos intimamente nun ámbito de tecido ou órgano en tres dimensións engade unha característica única que non está dispoñible con outras plataformas de diagnóstico flexibles”, apunta o autor do traballo Sameer Sonkusale, director do Laboratorio Nanointerdisciplinario no Departamento de Enxeñería Eléctrica e Informática da Facultade de Enxeñería da Universidade de Tufts.
Controlar a cicatrización
“Cremos que os dispositivos baseados en fíos poderían utilizarse como suturas intelixentes para implantes cirúrxicos, vendas intelixentes para controlar a cicatrización da ferida ou integrados en téxtil ou tecido como monitores de saúde personalizados e punto de atención diagnóstica”, agrega este investigador.
Ata agora, a estrutura de substratos para dispositivos implantables foi esencialmente de dúas dimensións, o que limita a súa utilidade para o tecido plano como a pel, segundo destacan os investigadores no artigo. Ademais, os materiais nos substratos son caros e requiren un procesamento especializado.
“Pola contra, o fío é abundante, barato, delgado e flexible, e pode ser manipulado doadamente en formas complexas”, resalta Pooria Mostafalu, primeiro autor do artigo dun estudante de doutorado en Tufts cando traballou no proxecto e agora é investigador postdoutoral na División de Ciencias da Saúde e Tecnoloxía de Harvard-MIT.
(Fonte: EP)