O traballo manual e as tarefas administrativas rutineiras “veranse ameazadas pola automatización”, polo que todo o mundo “debería desexar que os seus fillos se dediquen a un traballo que requira creatividade, inspiración e un toque humano extra que non se poida reducir a un algoritmo”.
Desta opinión é o xornalista estadounidense experto en economía Thomas L. Friedman, columnista de The New York Estafes e gañador de tres premios Pulitzer, quen nunha entrevista asegura que o traballo de rutina “pódese describir mediante un algoritmo e pódese subcontratar, dixitalizar e automatizar doadamente”.
Friedman explica que a humanidade se internou nunha “era de aceleración” dominada por tres forzas que están a transformar o planeta: a tecnoloxía, a globalización e o cambio climático, que á súa vez están a cambiar ámbitos clave como o mercado de traballo, a política, a xeopolítica, a ética e a comunidade.
É a tese principal do seu último libro “Grazas por chegar tarde” (Edicións Deusto), no que avoga por parar e reflexionar para entender mellor o mundo no futuro.
O autor defende que os avances en educación e infraestruturas serán esenciais para todo país que non queira quedar demorado, algo que xa aconteceu en Afganistán, Oriente Medio e África Occidental.
Sobre a transformación do mundo laboral di que hai que reimaxinar toda a cinta transportadora que vai da educación ao traballo, pasando pola formación de por vida”.
“A transición será dura”, afirma, pero móstrase convencido de que “hai moitas probabilidades de que ao outro lado nos espere un lugar de traballo mellor e máis xusto”.
Friedman non ve marcha atrás á globalización, a pesar das medidas proteccionistas adoptadas por Donald Trump no seu primeiro ano e medio de mandato, que considera “caótico” polo comportamento “groseiro” dun presidente que non exerce de líder de todos os estadounidense, senón só dos que o apoian.
“Trump pode poñer paus nas rodas, pero a maioría dos empresarios de Estados Unidos opóñense a iso. Non quero suxerir que o seu impacto na globalización sexa cero, pero ao final apostarei pola globalización, estarei na tecnoloxía e o desexo humano de conectarse, comerciar, colaborar e viaxar, e non por Trump”, afirma.
Novos desafíos
Ao seu xuízo, o cambio climático, a globalización e a tecnoloxía xeraron unha serie de novos desafíos (clima extremo, cibercrime, criptodivisas ou como distinguir entre refuxiados, migrantes económicos e solicitantes de asilo), que só poden ser xestionados a través dunha cooperación global con novas regras.
“Se a comunidade de democracias se fractura agora e volvemos a unha competencia de grandes potencias máis do século XIX e XX, ¿quen redactará as novas regras para o século XXI? ¿Quen axudará a Libia ou os países da África subsahariana a crear goberno e nutrir o seu capital humano para escapar da desorde, para que a súa xente non sinta a necesidade de emigrar para sobrevivir ou prosperar? ¿Rusia? ¿China? Non o creo”, lamenta.
No ámbito nacional, Friedman pensa que a cidade, o pobo ou a comunidade van ser o compoñente de goberno máis importante do século XXI.
“O que nos salvou nun momento en que a nosa política nacional se volveu progresivamente tóxica (…) é o dinamismo proveniente de cidades, pobos e comunidades, de abaixo arriba”, sostén no seu libro.
“Canto máis se sintan ancorados (á comunidade) vostede, os seus fillos e os seus veciños, máis abertos estarán a persoas alleas, novas ideas e novas formas de facer as cousas, e máis dispostos estarán a aventurarse. E todas esas actitudes son as que che permiten prosperar na era das aceleracións”, aclara.
(Fonte: EFE)