No Museo microxigante de Guadalest, un precioso pobo alacantino de só 220 habitantes, os visitantes adoitan quedar coa boca aberta ao ver como un cadro do Greco está pintado nun gran de arroz. Tamén se pode atopar a Biblia nun pelo. Dende tempos inmemoriais, o ser humano soñou con miniaturizar todo o seu contorno. A tecnoloxía avanzou moito nos últimos anos logrando reducir o tamaño dalgúns dos compoñentes informáticos esenciais para o funcionamento dos produtos electrónicos.
Os teléfonos móbiles, houbo un tempo, que a tendencia era facelos cada vez máis pequenos. Un desafío agora sen sentido ningún visto o visto, pero esa esencia por ver ata onde se pode chegar é un ritual vixente. No seu interior van cargados de maiores transistores e chips; máis prestacións como máximo. Por iso non é de estrañar que cada certo momento xurdan avances en nanotecnoloxía aplicada ao mundo industrial.
Un dos últimos exemplos é Michigan Micro Mote, un miniordenador con funcións simples que destaca, especialmente, polo seu tamaño; mide só 0,3 milímetros, máis pequeno que un gran de arroz. O curioso é que este prototipo, ademais de ser funcional, incorpora no seu interior o seu propio microprocesador e memoria RAM, así como receptores sen fíos. Este pequeno equipo, curiosamente, ten capacidade para transmitir e recibir datos, co que pode operar para certas actividades, aínda que, estrañamente, non conta cun sistema de almacenamento.
Os investigadores da Universidade de Michigan (EE.UU.) cren que, malia que non se atreven aínda a cualificalo como un “ordenador ad hoc”, este minúsculo equipo pode ser útil para certos procesos industriais como a medición de temperatura de precisión para fins de investigación médica en enfermidades como o cancro e glaucoma. A diferenza dos ordenadores tradicionais, aliméntase a través de enerxía fotovoltaica. Un pequeno paso, aínda que dada a súa estrutura cando se desconecta perde todos os datos.
A versión anterior, medía algo máis, uns 2 x 2 x 4 milímetros, e mantiña a súa programación e datos mesmo cando non recibía alimentación externa. “Non estamos seguros se deberían chamarse computadoras ou non. É máis un matiz acerca de se teñen as funcionalidades mínimas requiridas” explica nun comunicado David Blaauw, profesor de enxeñería eléctrica e informática na Universidade de Michigan, quen recoñece que os investigadores tiveron que inventar novas formas á hora de abordar o deseño do circuíto para que funcionase igualmente a baixa potencia”.
Dado que o sistema é moi flexible, podería ser reutilizado para unha gran variedade de propósitos, pero o equipo cre que pode ter unha gran vantaxe para necesidades en oncoloxía – ten un erro de aproximadamente 0.1 graos Celsius-. O dispositivo converte a temperatura en intervalos de tempo, definidos con pulsos electrónicos. Como resultado, a computadora pode informar temperaturas en rexións minúsculas.
¿Imaxínase, pois, que nun futuro un médico coloca un sensor así no ollo para analizar posibles patoloxías? “Dado que o sensor de temperatura é pequeno e biocompatible, podemos implantalo nun rato; as células cancerosas crecen ao seu arredor”, engade Gary Luker, profesor de radioloxía da universidade. “Estamos a utilizar este sensor de temperatura para investigar as variacións na temperatura dentro dun tumor en comparación co tecido norma para ver se podemos aproveitar os cambios de temperatura para determinar o éxito ou o fracaso da terapia”.
(Fonte: ABC)