Non fai falta ir ata unha base secreta nun remoto deserto en EE.UU. para atopar a última tecnoloxía en avións non tripulados. A uns 20 minutos do centro de Madrid, o Instituto Nacional de Técnica Aeroespacial (INTA), que viría a ser a NASA española, leva dúas décadas impulsando un amplo programa de investigación e desenvolvemento das tecnoloxías deste tipo de aparatos.
n
n
nAlba, Diana, Siva ou Milano son algúns dos nomes dos drones made in Spain que xa sucan os ceos sen máis piloto a bordo que os datos que reciben a través do seu sofisticado sistema de comunicacións. As súas principais tarefas son a vixilancia e observación, aínda que xa se ultiman modelos que poderán ir armados.
n
nNun hangar, dentro das instalacións do INTA xunto á base aérea de Torrejón de Ardoz, varios operarios afánanse na posta a punto dun SIVA, acrónimo de Sistema Integrado de Vixilancia Aérea, un dos aparatos españois con máis anos de desenvolvemento ás súas costas. Jaime Cabezas, director de programas de voo non tripulado, explica a Público que a primeira versión deste UAV voou a principios do ano 2000, aínda que o proxecto arrancou nos 90. "O primeiro prototipo do Siva está no Museo do Aire. É xa parte da historia aeronáutica deste país", destaca.
n
nO UAV español está fabricado en fibra de carbono de alta resistencia. Ten unha lonxitude de 4 metros, unha autonomía de 7 horas e un alcance máximo de 150 quilómetros. O seu teito de voo é de 4000 metros e pode alcanzar aproximadamente os 200 quilómetros por hora. Incorpora potentes cámaras de visión e infravermellos e pódeselle dotar de diferentes sensores segundo as misións. Pode despegar en pista ou mediante unha lanzadeira pneumática, e tamén pode aterrar con paracaídas. Aínda que o realmente destacado é a automatización de todos os procesos.
n
nDende a estación de control en terra dispóñense as coordenadas de voo de forma moi sinxela para os operadores. "Estes aparatos pilótanse mediante comandos de rato. A formación para os pilotos é moito máis sinxela, non teñen que saber aerodinámica, mecánica de volto… nada máis alá dunhas nocións básicas", explica Jaime Cabezas.
n
nDe momento úsanse para manobras de adestramento. No monte Teleno ou en Ferral de Bernesga (León), en San Gregorio (Zaragoza), ou na escola de pilotos de Matacán (Salamanca). No terreo civil empregáronse en simulacros de incendios forestais e participaron en exercicios como apoio ás Forzas de Seguridade do Estado.
n
nÁs de Córdoba, fuselaxe de Toledo…
n
nOs pais do Siva comentan con orgullo que practicamente todo o aparato é español: "As cousas que ían sendo tecnoloxía de fóra substituímolas pola de aquí. Por exemplo, antes o lanzador proporcionábanolo unha empresa de Suecia e agora faino unha madrileña. Os sistemas de comunicacións pasaron de ser equipos comprados a EE.UU., a ser subministrados por unha empresa de Santander. As ás veñen de Córdoba, a fuselaxe faise en Toledo.. ". ". Todo coa intención de 'poñer en xogo' a industria española. Cabezas explica que a misión do seu equipo é investigar e desenvolver estas tecnoloxías para despois e poñelas a disposición das empresas para o seu desenvolvemento industrial.
n
nO Exército español xa utilizou drones nas súas misións no exterior. En 2008 despregou os primeiros equipos deste tipo na súa misión Afganistán para tarefas de seguridade e vixilancia. Os primeiros drones do Exército en servizo foron os modelos Searcher MKII-J e Raven 11 B, tecnoloxía israelí e norteamericana. A intención é ir substituíndo a dependencia de equipos do estranxeiro pola tecnoloxía nacional.
n
nAlo, Diana e Milano
n
nAdemais do Siva, no INTA desenvólvense outros UAVs como o Alo, moi similar pero a unha escala máis pequena. A cambio o seu custo, transporte e despregamento é máis sinxelo. Diana é un sistema cunha función totalmente diferente, é un drone utilizado como branco aéreo, para adestramento de artillería antiaérea e similares. "É un sistema que se vendeu, por exemplo, á forza aérea francesa", precisa Cabezas.
n
nPero a xoia da coroa é o Milano, aínda en desenvolvemento, que comezará a voar o ano que vén. Este aparato, con nome de ave rapaz, é unha aeronave similar ao dos polémicos Reaper e Predator norteamericanos. Aínda que soamente vemos partes da súa fuselaxe, pasando diferentes probas, xa se adiviña un sistema moi potente dende todos os puntos de vista.
n
nControlado vía satélite, poderá ser operado mesmo dende outro continente. Ten 8 metros de lonxitude, 12,5 de envergadura e un teito de voo de 8000 metros.
n
nCun peso de 1000 kg poderá transportar ata 200 kg o que permitiría a este aparato ir armado con mísiles. "200 kg de carga permiten moitas opcións, tanto de investigación como outras,", recoñecen no Inta. A súa autonomía chegaría ata as 24 horas de voo. Entre o seu equipamento incorpora un radar de apertura sintética QUASAR, que lle permite ver a través das nubes e as inclemencias meteorolóxicas. Sen dúbida, o futuro dos UAVs españois, cuxas principais bazas son a gran redución de custos fronte as aeronaves convencionais e a ausencia de riscos para os pilotos.
n
n(Fonte: Público)
n
nNun hangar, dentro das instalacións do INTA xunto á base aérea de Torrejón de Ardoz, varios operarios afánanse na posta a punto dun SIVA, acrónimo de Sistema Integrado de Vixilancia Aérea, un dos aparatos españois con máis anos de desenvolvemento ás súas costas. Jaime Cabezas, director de programas de voo non tripulado, explica a Público que a primeira versión deste UAV voou a principios do ano 2000, aínda que o proxecto arrancou nos 90. "O primeiro prototipo do Siva está no Museo do Aire. É xa parte da historia aeronáutica deste país", destaca.
n
nO UAV español está fabricado en fibra de carbono de alta resistencia. Ten unha lonxitude de 4 metros, unha autonomía de 7 horas e un alcance máximo de 150 quilómetros. O seu teito de voo é de 4000 metros e pode alcanzar aproximadamente os 200 quilómetros por hora. Incorpora potentes cámaras de visión e infravermellos e pódeselle dotar de diferentes sensores segundo as misións. Pode despegar en pista ou mediante unha lanzadeira pneumática, e tamén pode aterrar con paracaídas. Aínda que o realmente destacado é a automatización de todos os procesos.
n
nDende a estación de control en terra dispóñense as coordenadas de voo de forma moi sinxela para os operadores. "Estes aparatos pilótanse mediante comandos de rato. A formación para os pilotos é moito máis sinxela, non teñen que saber aerodinámica, mecánica de volto… nada máis alá dunhas nocións básicas", explica Jaime Cabezas.
n
nDe momento úsanse para manobras de adestramento. No monte Teleno ou en Ferral de Bernesga (León), en San Gregorio (Zaragoza), ou na escola de pilotos de Matacán (Salamanca). No terreo civil empregáronse en simulacros de incendios forestais e participaron en exercicios como apoio ás Forzas de Seguridade do Estado.
n
nÁs de Córdoba, fuselaxe de Toledo…
n
nOs pais do Siva comentan con orgullo que practicamente todo o aparato é español: "As cousas que ían sendo tecnoloxía de fóra substituímolas pola de aquí. Por exemplo, antes o lanzador proporcionábanolo unha empresa de Suecia e agora faino unha madrileña. Os sistemas de comunicacións pasaron de ser equipos comprados a EE.UU., a ser subministrados por unha empresa de Santander. As ás veñen de Córdoba, a fuselaxe faise en Toledo.. ". ". Todo coa intención de 'poñer en xogo' a industria española. Cabezas explica que a misión do seu equipo é investigar e desenvolver estas tecnoloxías para despois e poñelas a disposición das empresas para o seu desenvolvemento industrial.
n
nO Exército español xa utilizou drones nas súas misións no exterior. En 2008 despregou os primeiros equipos deste tipo na súa misión Afganistán para tarefas de seguridade e vixilancia. Os primeiros drones do Exército en servizo foron os modelos Searcher MKII-J e Raven 11 B, tecnoloxía israelí e norteamericana. A intención é ir substituíndo a dependencia de equipos do estranxeiro pola tecnoloxía nacional.
n
nAlo, Diana e Milano
n
nAdemais do Siva, no INTA desenvólvense outros UAVs como o Alo, moi similar pero a unha escala máis pequena. A cambio o seu custo, transporte e despregamento é máis sinxelo. Diana é un sistema cunha función totalmente diferente, é un drone utilizado como branco aéreo, para adestramento de artillería antiaérea e similares. "É un sistema que se vendeu, por exemplo, á forza aérea francesa", precisa Cabezas.
n
nPero a xoia da coroa é o Milano, aínda en desenvolvemento, que comezará a voar o ano que vén. Este aparato, con nome de ave rapaz, é unha aeronave similar ao dos polémicos Reaper e Predator norteamericanos. Aínda que soamente vemos partes da súa fuselaxe, pasando diferentes probas, xa se adiviña un sistema moi potente dende todos os puntos de vista.
n
nControlado vía satélite, poderá ser operado mesmo dende outro continente. Ten 8 metros de lonxitude, 12,5 de envergadura e un teito de voo de 8000 metros.
n
nCun peso de 1000 kg poderá transportar ata 200 kg o que permitiría a este aparato ir armado con mísiles. "200 kg de carga permiten moitas opcións, tanto de investigación como outras,", recoñecen no Inta. A súa autonomía chegaría ata as 24 horas de voo. Entre o seu equipamento incorpora un radar de apertura sintética QUASAR, que lle permite ver a través das nubes e as inclemencias meteorolóxicas. Sen dúbida, o futuro dos UAVs españois, cuxas principais bazas son a gran redución de custos fronte as aeronaves convencionais e a ausencia de riscos para os pilotos.
n
n(Fonte: Público)
n