Ao describir o seu traballo en Science, os investigadores suxiren que esta nova familia de tecidos podería servir de base para as garantías que manteñen a xente fresca en climas cálidos sen recorrer ao aire acondicionado.
“Se se pode arrefriar a persoa en lugar de o edificio en que vive ou traballa, aforraremos enerxía”, dixo Yi Cui, profesor asociado de ciencia dos materiais na Universidade de Stanford.
Este novo material permite que o corpo libere a calor de dúas maneiras, ata facer posible que o usuario sinta case 4 graos centígrados menos que coa roupa de algodón tradicional.
O material arrefríase deixando que a suor se evapore a través do material, algo que teas ordinarias xa fan. Pero o material de Stanford proporciona un segundo mecanismo de arrefriamento revolucionario, permitindo que a calor que o corpo emite como radiación infravermella pase a través do téxtil plástico.
Todos os obxectos, incluíndo os nosos corpos, desprenden calor en forma de radiación infravermella, lonxitude de onda invisible e benigna de luz. As mantas quentan atrapando a emisión de calor infravermella próxima ao corpo. Esta radiación térmica que escapa do noso corpo é o que nos fai visible na escuridade a través de lentes de visión nocturna.
“Do 40 ao 60% da nosa calor corporal disípase en forma de radiación infravermella cando estamos sentados nunha oficina”, dixo Shanhui Fan, profesor de enxeñería eléctrica experto en fotónica.
Combinación de tecnoloxías
Para desenvolver os seus téxtiles de refrixeración, os investigadores de Stanford mesturan a nanotecnoloxía, a fotónica e a química para dar ao polietileno ¬–o plástico transparente, pegañento que utilizamos como envoltura de cociña– unha serie de características desexables no material da roupa: permite que o vapor da radiación térmica, o aire e a auga pasen a través, e é opaca á luz visible.
Os investigadores atoparon unha variante de polietileno utilizada comunmente na fabricación de baterías que ten unha nanoestrutura específica que é opaca á luz visible, pero é transparente á radiación infravermella, e que podía deixar que escape a calor corporal.
Entón modificaron o polietileno industrial mediante o seu tratamento con produtos químicos benignos para permitir que as moléculas de vapor de auga se evaporen a través de nanoporos no plástico, o que permite que o plástico se respire como unha fibra natural.
Para facer este material delgado máis similar a unha tea, crearon unha versión de tres capas: dúas láminas de polietileno tratado separados por unha malla de algodón que dá resistencia e grosor.
(Fonte: Agencias)