Para iso desenvolveron unhas lentes intelixentes que converten as imaxes en sons que os usuarios poden entender de xeito intuitivo e sen necesidade de adestramento. Segundo recolle un artigo publicado na revista online NewScientist, o dispositivo chamado vOICe (OCI significa ¡ Oh, I See!), consta dun par de lentes escuras cunha pequena cámara que se conecta a un ordenador. O sistema baséase nun algoritmo do mesmo nome desenvolvido en 1992 polo enxeñeiro holandés Peter Meijer.
A ferramenta é un exemplo de como se integra a información percibida por diferentes sentidos para compoñer un todo. Así, por exemplo, nunha cociña, o cerebro procesa o son do aceite que chispea, o aroma das especias, a estética visual dos alimentos dispostos no prato, ou o tacto e o gusto de tomar un bocado. Aínda que todos estes sinais poden parecer distintos e independentes, en realidade interactúan e intégranse dentro da rede cerebral de neuronas sensoriais.
Precisamente son esas conexións neuronais preexistentes as que proporcionan un punto de partida importante para formar persoas con minusvalidez visual no uso deste tipo de dispositivos que lles axudarán a ver. Unha persoa vidente simplemente ten que abrir os ollos e o cerebro procesa automaticamente as imaxes e a información para que se produza unha interacción perfecta co seu ámbito.
Non obstante, os dispositivos actuais para cegos e deficientes visuais non son tan automáticos ou intuitivos, pois en xeral requiren concentración e a atención completa do usuario para interpretar a información sobre o que o rodea. Esta nova perspectiva multisensorial podería facilitar tarefas que antes requirían moito tempo, permitindo aos invidentes a adquisición dunha nova funcionalidade sensorial similar á visión.
Estimular a codia visual
“A maioría de libros sobre neurociencia só dedican unhas páxinas á interacción multisensorial, mentres o 99 % da nosa vida cotiá depende deste proceso,”, lamenta Shinsuke Shimojo, investigador principal do estudo, nun comunicado de Caltech. A xeito de exemplo, explica que se unha persoa está a falar por teléfono con alguén que coñece moi ben e está a chorar, aínda que só poida escoitar o son, é capaz de visualizar as súas bágoas na cara. Desta forma demostra que a causalidade sensorial non é unidireccional, pois a visión pode influír no son, e viceversa.
Xunto á súa compañeira Noelle Stiles explotaron este proceso para estimular a codia visual con sinais auditivos que codifican a información sobre o ámbito. Para iso utilizaron asociacións que calquera coñece, como relacionar un ton alto a lugares elevados no espazo ou sons ruidosos con luces brillantes.
O algoritmo de vOICe escanear cada imaxe da cámara de esquerda a dereita, e para cada columna de pixeis xera un son cunha frecuencia e volume que depende da situación vertical e o brillo dos pixeis. Desta forma, moitos pixeis brillantes na parte superior dunha columna traduciríanse nun son de alta frecuencia, mentres que pixeis escuros na parte baixa darían lugar a un son máis tranquilo, nun ton máis baixo. Finalmente, uns auriculares envían o son procesado ao oído do usuario, permitíndolle asociar diferentes sons a obxectos e elementos do seu ámbito.
Os investigadores realizaron probas tanto con persoas videntes como invidentes. AOS primeiros pediúselles emparellar imaxes (raias, manchas, texturas) con sons sen ningún tipo de formación nin instrucións previas, mentres que os invidentes debían tocar texturas e combinalas con sons. Ambos os dous grupos mostraron unha capacidade intuitiva para relacionar texturas e imaxes cos sons asociados. Sorprendentemente, o rendemento do grupo sen adestramento non diferiu moito dos preparados.
(Fonte: EP)