Moito “bombo”, produto defectuoso
Alá polo ano 2007 Microsoft era o xigante indiscutido dos ordenadores, xa que tiña o 97% da cota mundial de mercado dos sistemas operativos. Isto significaba que a venda dos seus produtos estaba garantida con só presentalos con moita fanfarra.
Non obstante, tal dominancia absoluta adoita ir acompañada de varias desvantaxes comúns: non hai incentivos de xestión dedicados a “asumir riscos”, as prioridades da organización son a preservación da harmonía e o consenso e as novas ideas céntranse en “non perturbar” as actividades principais da empresa.
O Windows Vista de Microsoft foi un exemplo moi claro desta combinación de circunstancias. Cando se lanzou en 2007 consideróuselle a priori como “o mellor” en canto a sistemas operativos e contouse con que o éxito estaba asegurado.
Non obstante, tan só 18 meses despois, a investigadora independente de mercados, Forrester Research informou que só o 8,8% dos ordenadores de empresas en todo o mundo estaban a empregar o Vista.
Os seus problemas eran moitos, pero o máis grave sen dúbidas era que resultaba incompatible con moitos outros softwares, o que lles complicaba a vida aos usuarios e os facía volver a versións anteriores. Tanto é así, que no mundo tecnolóxico, ao Windows Vista se lle considera “un fallo épico”.
Bo produto, prezo erróneo
As consolas de videoxogos sempre foron exemplos de como vender máis. Adoitaban ter un prezo baixo para atraer os compradores e deste xeito facer subir a demanda dos xogos compatibles, que era onde realmente se tiñan ganancias.
Durante o “período negro” de Apple (cando Steve Jobs foi expulsado da compañía) unha das súas “brillantes” ideas foi a de lanzar a consola Pippin que custaba 3 veces o que a Nintendo 64 e xerou tantas dúbidas nos consumidores acerca de se se desenvolverían xogos compatibles, que practicamente non se vendeu. Cando en 1997 Jobs volveu a Apple, unha das súas primeiras decisións foi pechar o proxecto.
Bo produto, pouco funcional
O Nokia Lumia 900 gañou o premio “Best in Show” en 2012 e foi cualificado de magnífico e fermoso, pero tiña un fallo moi grave: como Nokia fora adquirida recentemente por Microsoft, o sistema operativo non era o máis adecuado para chegar ao “gran público”.
Enfrontado contra os xigantes iOS de Apple e o Android de Google, Windows Phone tiña soamente un 4% do mercado nesa época e os desenvolvedores dedicábanse a crear baseándose nos sistemas dominantes. Sen unha gran cantidade de aplicacións que funcionasen e o fixesen competitivo, o Lumia 900 non tiña ningunha posibilidade de saír adiante, só polo seu bonito aspecto.
Bo produto, sen posibilidades de evolución
Bill Gates presentou en 2003 o tristemente célebre reloxo de pulseira ANUNCIO. Por unha cota anual de algo máis de 52 euros, o ANUNCIO vincularía ás PDAs, os teléfonos móbiles, os reprodutores de MP3, as radios e mesmo ata a cafeteira, a través dun sinal de radio FM patentada por Microsoft.
O reloxo tiña unha gran variedade de deseños e mesmo contou cunha versión de luxo que correu por conta do fabricante suízo Tissot. Os teléfonos intelixentes non gañaran forza aínda e o reloxo ANUNCIO posicionouse “a priori”, como unha opción moi adecuada para ofrecer unha boa cantidade de información dunha soa ollada e “conectar” diversos aparatos.
O problema é que a tecnoloxía dos teléfonos intelixentes progresou tan rapidamente que estes empezaron a ofrecer mellores pantallas e un enorme espectro a nivel funcional, o que fixo que o ANUNCIO quedase obsoleto en moi pouco tempo.
Aquilo de que había que pagar para ter un sinal de radio, tampouco axudou moito e os usuarios rapidamente decantáronse polos teléfonos intelixentes que empregaban Bluetooth e Wifi. O mesmo ano que naceu iPhone, o 2008, morreu ANUNCIO.
Bo produto, “non engancha” o consumidor
En 2010 considerouse que un dos mellores produtos dese ano era o TC-PVT25 de Panasonic, un dos varios televisores 3D lanzados ao mercado e ESPN colaborou co que sería o novo “Boom televisivo”, inaugurando a súa cadea de deportes en 3-D en 2011, en previsión dunhas enormes vendas.
Pero, na práctica, á maioría dos futuros usuarios non lles convencía a idea de poñerse lentes 3D na casa e a necesidade de adquirir equipos compatibles converteuse noutro obstáculo. Esta modalidade de TV non pasou a proba, porque non tivo en consideración os desexos do consumidor e non logrou “enganchalo”.
En “éxito” deste tipo de televisores tivo unha vida moi efémera e ao pouco tempo ESPN tamén houbo de recoñecer a súa derrota e cancelar as súas transmisións en 3D. Os máis prexudicados foron os poucos usuarios que creron que a TV 3D tería futuro.
(Fonte: Agencias)