Os obxectos fabricados con este material mostran moitas das propiedades dos obxectos fabricados con plásticos sintéticos convencionais, pero sen a problemática ambiental inherente a estes últimos. O novo bioplástico tamén avantaxa a maioría dos bioplásticos actuais do mercado xa que non formula ningunha ameaza para as árbores nin compite contra a agricultura alimentaria.
A maioría dos bioplásticos fabrícanse a partir da celulosa, un material vexetal. O equipo de Javier Fernández e Don Ingber, do Instituto Wyss para a Enxeñería Bioloxicamente Inspirada, que está vinculado á Escola de Enxeñería e Ciencias aplicadas (SEXAS) da Universidade de Harvard, e que ten a súa sede en Boston, Massachusetts, Estados Unidos, desenvolveu un bioplástico a partir do quitosano, un derivado da quitina, a cal ocupa un posto destacado de entre os polímeros naturais e está considerada como o segundo material orgánico máis abundante da Terra. A quitina é un polisacárido de cadea longa responsable das coirazas duras de lagostinos e outros crustáceos, as cutículas (comparables a armaduras) de insectos, as resistentes paredes celulares de fungos, e as flexibles ás das bolboretas, entre outros moitos compoñentes anatómicos da vida no planeta.
Gran parte da quitina dispoñible con facilidade no ámbito comercial mundial provén das cunchas de lagostinos e outros crustáceos, e desbótase ou úsase como fertilizante, ou en cosmética, ou como suplemento dietético, entre algunhas outras aplicacións. Pero algunhas das mellores propiedades do material e os seus derivados estiveron desaproveitadas durante moito tempo. Os enxeñeiros non foron capaces de fabricar formas complexas en tres dimensións (3D) usando materiais a base de quitina, ata agora.
O equipo de Fernández e Ingber desenvolveu un novo modo de procesar o material de maneira que poida ser usado para fabricar obxectos en 3 D, grandes, de formas complexas, e, o máis importante, usando técnicas de fabricación tradicionais da industria do plástico.
Ademais, o bioplástico de quitosano descomponse nunhas dúas semanas cando regresa ao medio, e esa descomposición libera nutrientes valiosos para o crecemento das plantas. Nada que ver co plástico común, que, dependendo do tipo e do seu grao de exposición aos elementos naturais, pode tardar ata séculos en descompoñerse, manténdose mentres tanto como unha escoura persistente. E perigoso, xa que, en cachiños pequenos, pode ser tragado inadvertidamente por animais, ademais de ocasionar outros problemas ambientais.
(Fonte: Noticias de la Ciencia)